اسانس دارچین خوراکی

اسانس دارچین خوراکی جزو دولپه‌ای‌های جداگلبرگ می‌باشد و همیشه‌سبز است. بومی سریلانکا است و بهترین آن دارچین سیلانی است. در هند به نام «لالجین» و در اندونزی به نام چوب شیرین یا «کایو مانیس» نامیده می‌شود. این کلمه از لغت یونانی kinnámōmon گرفته شده‌است.در فارسی «دارچین» ترکیبی از دو واژه «دار» درزبان فارسی به معنی درخت و «چین» کشوری در خاور آسیا است. آنچه که در تاریخ به دارچین چینی مشهور شده در حقیقت نوعی از دارچین به نام Cinnamon Aromaticum یا Cassia است که بومی چین بوده و به صورت درخت ۲۰ الی ۳۰ متری است که از پوست درخت به عنوان دارچین استفاده می‌شود. استفاده از دارچین در طب سنتی و به منظور کمک به سیستم گوارش، سابقه طولانی دارد.. دارچین حاوی دو ترکیب است که از مغز حفاظت می‌کنند، این دو ترکیب عبارتند از سینامیک آلدهید و اپیکاتچین که مانع از تجمع پروتئین آسیب‌رسانی می‌شوند که باعث بروز آلزایمر می‌شود. مطالعات نشان دهنده اثرات ضد ویروسی دارچین است. بررسی‌های علمی نشان‌دهنده کاهش تکثیر ویروس HIV در شرایط آزمایشگاهی در حضور عصاره دارچین است. دارچین ادویه ای است که از پوست داخلی چندین گونه درخت از جنس Cinnamomum به دست می آید. دارچین عمدتاً به عنوان یک چاشنی معطر و افزودنی طعم دهنده در طیف گسترده ای از غذاها، غذاهای شیرین و خوش طعم، غلات صبحانه، میان وعده ها، نان شیرینی، چای، شکلات داغ و غذاهای سنتی استفاده می شود. عطر و طعم دارچین از اسانس و جزء اصلی آن، سینامالدئید، و همچنین بسیاری از ترکیبات دیگر از جمله اوژنول ناشی می شود.دارچین نام چندین گونه از درختان و ادویه های تجاری است که برخی از آنها تولید می کنند. همه اعضای سرده Cinnamomum از خانواده Lauraceae هستند. تنها چند گونه Cinnamomum به صورت تجاری برای ادویه رشد می کنند. دارچین Cinnamomum verum (به طور متناوب C. zeylanicum) ، که پس از منشأ آن در سریلانکا (سیلان سابق) به عنوان “دارچین سیلان” شناخته می شود، به عنوان “دارچین واقعی” در نظر گرفته می شود، اما بیشتر دارچین در تجارت بین المللی از چهار گونه دیگر مشتق شده است. ، معمولا و به درستی به عنوان “کاسیا” نامیده می شود: C. burmanni (دارچین اندونزیایی یا پادانگ کاسیا)، C. cassia (دارچین چینی یا کاسیای چینی)، C. loureiroi (دارچین سایگون یا کاسیا ویتنامی) و C. سیتریودوروم (دارچین مالابار). دارچین از دوران باستان بسیار دور شناخته شده است.[10] در اوایل سال 2000 قبل از میلاد به مصر وارد شد، اما کسانی که گزارش دادند که از چین آمده است، آن را با Cinnamomum cassia، یک گونه مرتبط اشتباه گرفته بودند دارچین در میان ملل باستان چنان ارزشمند بود که به عنوان هدیه ای مناسب برای پادشاهان  و حتی برای یک خدا تلقی می شد. کتیبه ای هدیه دارچین و کاسیا را به معبد آپولون در میلتوس ثبت می کند.منبع آن برای قرن ها توسط کسانی که در تجارت ادویه جات بودند در دنیای مدیترانه به صورت راز تجاری نگهداری می شد تا از انحصار خود به عنوان تامین کنندگان محافظت کنند. Cinnamomum verum که از لاتین به عنوان “دارچین واقعی” ترجمه می شود، بومی هند، سریلانکا، بنگلادش و میانمار است. Cinnamomum Cassia (Cassia) بومی چین است. گونه های مرتبط، که همگی در دوران مدرن به عنوان دارچین برداشت و فروخته می شوند، بومی ویتنام (“دارچین سایگون”)، اندونزی و دیگر کشورهای جنوب شرقی آسیا با آب و هوای گرم هستند.

در مصر باستان از دارچین برای مومیایی کردن مومیایی ها استفاده می شد. از پادشاهی بطلمیوسی به بعد، دستور العمل های مصر باستان برای کیفی، یک ماده معطر برای سوزاندن، شامل دارچین و کاسیا بود. هدایای فرمانروایان هلنیستی به معابد گاهی شامل کاسیا و دارچین می شد.اولین اشاره یونانی به κασία kasía در شعری از سافو در قرن هفتم قبل از میلاد یافت می شود. به گفته هرودوت، دارچین و کاسیا هر دو در عربستان به همراه بخور، مر و لبدانوم رشد کردند و مارهای بالدار از آنها محافظت می کردند. هرودوت، ارسطو و دیگر نویسندگان عربستان را به عنوان منبع دارچین نام برده اند. آنها نقل کردند که “پرندگان دارچینی” غول پیکر چوب های دارچین را از سرزمینی ناشناخته که درختان دارچین در آنجا رشد می کردند جمع آوری کردند و از آنها برای ساختن لانه استفاده کردند. 111.پلینی بزرگ نوشت که دارچین را با استفاده از بادهای تجاری زمستانی، با «کلک‌های بدون سکان، بادبان یا پارو» به اطراف شبه جزیره عربستان می‌آوردند. او همچنین از کاسیا به عنوان یک طعم دهنده برای شراب یاد کرد، و اینکه داستان های دارچین که از لانه پرندگان دارچینی جمع آوری می شد، داستانی بود که تاجران برای پرداخت هزینه بیشتر ساخته بودند. با این حال، این داستان تا سال 1310 در بیزانس جاری بود.به گفته پلینی بزرگ، یک پوند رومی (327 گرم [11.5 اونس]) کاسیا، دارچین (سریچاتوم)، تا 1500 دینار، دستمزد پنجاه ماه کار، هزینه داشت. فرمان دیوکلتیان درباره حداکثر قیمت‌ها از 301 پس از میلاد، قیمتی معادل 125 دینار برای یک پوند کاسیا می‌دهد، در حالی که یک کارگر کشاورزی روزانه 25 دینار درآمد داشت. دارچین بسیار گران‌تر از آن بود که معمولاً در مراسم تشییع جنازه در روم استفاده شود، اما گفته می‌شود که امپراطور نرون در مراسم تشییع جنازه همسرش Poppaea Sabina در سال 65 پس از میلاد، ارزش یک سال آذوقه شهر را سوزاند.در سال 2021، تولید جهانی دارچین 226753 تن بود که در راس آن چین با 43 درصد از کل دارچین قرار داشت. در طول قرون وسطی، منبع دارچین برای دنیای غرب یک رمز و راز باقی ماند. اروپایی‌ها از خواندن نویسندگان لاتینی که از هرودوت نقل می‌کردند، دریافته بودند که دارچین از دریای سرخ تا بنادر تجاری مصر آمده است، اما مشخص نبود که دارچین از کجا آمده است. هنگامی که سیور دو ژونویل، پادشاه خود، لویی نهم فرانسه را در سال 1248 به همراه پادشاه خود، لویی نهم از فرانسه، به مصر رساند، او آنچه را که به او گفته شده بود گزارش داد و باور کرد: دارچین در توری در منبع نیل صید شده است. لبه جهان (یعنی اتیوپی). مارکوپولو از دقت در این موضوع اجتناب کرد.اولین اشاره به رشد ادویه در سریلانکا در کتاب اطهر البلاد و اخبار العباد زکریا قزوینی (“یادبود اماکن و تاریخ بندگان خدا”) در حدود سال 1270 بود. این امر اندکی پس از آن توسط جان مونتکوروینو در نامه ای در حدود 1292 دنبال شد.قایق‌های اندونزیایی دارچین را مستقیماً از مولوکا به شرق آفریقا می‌بردند (همچنین رپتا را ببینید)، جایی که بازرگانان محلی آن را به شمال به اسکندریه در مصر می‌بردند.بازرگانان ونیزی از ایتالیا تجارت ادویه در اروپا را در انحصار داشتند و دارچین را از اسکندریه توزیع می کردند. اختلال در این تجارت توسط قدرت‌های دیگر مدیترانه‌ای مانند سلاطین مملوک و امپراتوری عثمانی، یکی از عوامل متعددی بود که اروپایی‌ها را به جستجوی گسترده‌تر راه‌های دیگر به آسیا سوق داد. در طول دهه 1500، فردیناند ماژلان از طرف اسپانیا به دنبال ادویه بود. در فیلیپین، او Cinnamomum mindanaense را پیدا کرد که از نزدیک با C. zeylanicum، دارچین موجود در سریلانکا، مرتبط بود. این دارچین در نهایت با دارچین سریلانکا که توسط پرتغالی ها کنترل می شد، رقابت کرد.در سال 1638، بازرگانان هلندی یک پست تجاری در سریلانکا ایجاد کردند، تا سال 1640 کنترل کارخانه ها را به دست گرفتند و پرتغالی های باقی مانده را تا سال 1658 اخراج کردند. یک کاپیتان هلندی گزارش داد: «سواحل جزیره پر از آن است. بهترین در تمام مشرق زمین. وقتی کسی در جهت باد جزیره است، هنوز بوی دارچین هشت لیگ را در دریا حس می کند.” درختان خودش

در سال 1767، لرد براون از شرکت بریتانیایی هند شرقی، املاک دارچین آنجاراککندی را در نزدیکی آنجاراککندی در منطقه کانور کرالا، هند تأسیس کرد. بعدها به بزرگ ترین دارایی دارچین آسیا تبدیل شد. انگلیسی ها در سال 1796 سیلان را از هلندی ها گرفتند. در سال 2021، چهار کشور 98 درصد از تولید دارچین جهان، در مجموع 226753 تن را به خود اختصاص دادند: چین، اندونزی، ویتنام و سریلانکا. از پوست درخت دارچین به عنوان ادویه استفاده می شود. این ماده عمدتاً در آشپزی به عنوان چاشنی و طعم دهنده استفاده می شود. در تهیه شکلات مخصوصاً در مکزیک از آن استفاده می شود. دارچین اغلب در غذاهای خوش طعم مرغ و بره استفاده می شود. در ایالات متحده و اروپا، دارچین و شکر اغلب برای طعم دادن به غلات، غذاهای مبتنی بر نان مانند نان تست، و میوه ها، به ویژه سیب استفاده می شود. مخلوط دارچین و شکر (شکر دارچینی) به طور جداگانه برای چنین اهدافی فروخته می شود. همچنین در غذاهای پرتغالی و ترکی برای غذاهای شیرین و شور استفاده می شود. دارچین را می توان در ترشی و در نوشیدنی های کریسمس مانند تخم مرغ نیز استفاده کرد. پودر دارچین از دیرباز ادویه مهمی در تقویت طعم غذاهای ایرانی بوده و در انواع سوپ ها، نوشیدنی ها و شیرینی های غلیظ استفاده می شود. این همچنین یکی از “چهار ادویه خواهر و برادر” (rempa empat beradik) ضروری در غذاهای مالایی به غیر از میخک، بادیان ستاره ای و هل است. دارچین آسیاب شده 11 درصد آب، 81 درصد کربوهیدرات (شامل 53 درصد فیبر رژیمی)، 4 درصد پروتئین و 1 درصد چربی است. دارچین سیلان ممکن است با دست به قطعات کوچک خرد شود در حالی که دارچین اندونزیایی به یک مخلوط کن قوی نیاز دارد.طعم دارچین به دلیل اسانس های معطر آن است که 0.5 تا 1 درصد از ترکیب آن را تشکیل می دهد.پوست دارچین را می توان خیس کرد، سپس در اتانول 80 درصد استخراج کرد تا به تنتور تبدیل شود.اسانس دارچین را می توان با کوبیدن تقریباً پوست درخت، خیس کردن آن در آب دریا و سپس تقطیر سریع کل آن تهیه کرد. رنگ آن زرد مایل به طلایی، با بوی خاص دارچین و طعم معطر بسیار تند است.نانوامولسیون روغن دارچین را می‌توان با پلی‌سوربات 80، اسانس دارچین و آب، با امولسیون‌سازی اولتراسونیک ساخت.ماکرو امولسیون روغن دارچین را می توان با یک امولسیون کننده پخش کننده هموژنیزه ساخت.]طعم و بوی تند از سینامالدئید، حدود 90٪ از اسانس از پوست دارچین می آید. سینامالدئید ، در رطوبت بالا و درجه حرارت بالا ، به استایرن ، تجزیه می شود و با واکنش با اکسیژن در سن ، رنگ تیره می شود و ترکیبات رزینی را تشکیل می دهد. ترکیبات دارچین شامل حدود 80 ترکیب معطر،  از جمله اوژنول است که در روغن برگ یا پوست درخت دارچین یافت می‌شود. استفاده از دارچین در طب سنتی به عنوان کمک کننده گوارشی سابقه طولانی دارد. حدود 200 گونه دارچین در منطقه تحت پوشش جنوب شرقی آسیا، شرق آسیا و جزایر اقیانوس آرام یافت می شود. در دوره سوم توزیع آنها بسیار بیشتر بود. گاهی اوقات گل های دارچین در کهربای بالتیک دیده می شود! دارچین معطر است. برگ ها، پوست، گل ها، میوه ها، چوب و ریشه همیشه حاوی اسانس با ترکیبات مختلف هستند.دارچین همانطور که می دانیم، پوست خشک شده از بوته دارچین سریلانکا، C. zeylanicum است. جزء اصلی روغن پوست دارچین آلدئید معطر 3-فنیل-2(E)-پروپنال است که سینامالدئید نیز نامیده می شود (حدود 60 درصد از اسانس). با این حال، روغن برگ های بوته دارچین دارای اوژنول به عنوان جزء اصلی، روغن از ریشه دارای کافور به عنوان جزء اصلی است، در حالی که روغن حاصل از گل ها دارای سینامیل استات به عنوان جزء اصلی آن است  .طعم اصلی کوکاکولا از دارچین، روغن آهک، آجیل کولا و غیره به دست می‌آید.

ترکیبات شیمیایی اسانس دارچین:

1. سینامالدهید:

Cinnamaldehyde

C_۹H_۸O

سینامالدئید یک ترکیب آلی با فرمول C₉H₈O است. به طور طبیعی به عنوان ایزومر ترانس (E) وجود دارد و به دارچین طعم و بوی آن می دهد. این یک فنیل پروپانوئید است که به طور طبیعی توسط مسیر شیکمات سنتز می شود. این مایع چسبناک و زرد کم رنگ در پوست درختان دارچین و گونه های دیگر از جنس Cinnamomum وجود دارد. اسانس پوست درخت دارچین حدود 90 درصد سینامالدئید است. سینامالدئید به دلیل اکسیداسیون در نتیجه شرایط بد ذخیره سازی یا حمل و نقل به استایرن تجزیه می شود. استایرن به ویژه در رطوبت بالا و دماهای بالا تشکیل می شود. به همین دلیل است که دارچین حاوی مقادیر کمی استایرن است.شکل ظاهری این ترکیب، روغن زرد است. این ترکیب عامل بوی دارچین است. سینامالدهید به عنوان طعم دهنده و عامل بوی دارچین در صنایع غذایی و عطرسازی مورد استفاده قرار می‌گیرد. از سینامالدهید به عنوان قارچ کش در کشاورزی استفاده می‌شود. سینامالدهید باعث بهبود سلامت متابولیسم با تأثیر مستقیم روی آدیپوسیت‌ها و القای آن‌ها برای شروع سوختن انرژی از طریق فرایندی به نام ترموژنز می‌شود. سینامالدهید و مشتقات آن از جمله آلدهیدهای غیر اشباع آلفا و بتا می باشند که به عنوان مواد اولیه و حد واسط های مناسب در سنتز سایر ترکیبات آلی مورد استفاده قرار می گیرند.

سینامالدئید به طور گسترده ای سنتز می شود ، و ترکیبات از نزدیک به لیگنین منجر می شوند. همه این ترکیبات از فنیل آلانین ، که تحت تبدیل قرار می گیرند ، بیوسنتز می شوند. مسیری برای بیوسنتز ترانس سینامالدئید.

بیوسنتز سینامالدئید با دآمیناسیون L- فنیل آلانین به اسید سینامیک توسط عمل فنیل آلانین آمونیاک لیاز (PAL) آغاز می شود. PAL این واکنش را با دآمیناسیون غیر اکسیداتیو کاتالیز می کند. این دآمیناسیون به گروه پروتز MIO از PAL متکی است. PAL باعث ایجاد اسید ترانس سینامیک می شود. در مرحله دوم، لیگاز 4-کومارات-CoA (4CL) اسید سینامیک را با بستن اسید-تیول به سیناموئیل-CoA تبدیل می‌کند. 4CL از ATP برای کاتالیز کردن تشکیل cinnamoyl-CoA استفاده می کند. 4CL این واکنش را در دو مرحله تحت تأثیر قرار می دهد 4CL یک انیدرید هیدروکسی سینامات-AMP را تشکیل می دهد و به دنبال آن یک حمله نوکلئوفیل به کربونیل آسیل آدنیلات ایجاد می کند در نهایت، Cinnamoyl-CoA توسط NADPH کاتالیز شده توسط CCR (سینامویل-CoA ردوکتاز) کاهش می یابد و سینامالدئید تشکیل می شود. بارزترین کاربرد برای دارچین به عنوان طعم دهنده در جویدن آدامس ، بستنی ، آب نبات ، مایع الکترونیکی و نوشیدنی ها است. سطح استفاده از 9 تا 4،900 قسمت در میلیون (ppm) (یعنی کمتر از 0.5 ٪) متغیر است. همچنین در برخی از عطرهای طبیعی، شیرین یا میوه ای استفاده می شود. عطرهای بادام، زردآلو، کره و سایر عطرها ممکن است تا حدی از این ترکیب برای بوی دلپذیر خود استفاده کنند. سینامالدئید می تواند به عنوان یک تقلب غذایی استفاده شود. پودر پوسته راش معطر شده با سینامالدئید را می توان به عنوان پودر دارچین به بازار عرضه کرد. برخی از غلات صبحانه حاوی 187 پی پی ام سینامالدئید هستند. سینامالدئید یک آنتی جهش زا در رژیم غذایی است که به طور موثری جهش های القایی و خودبخودی را مهار می کند. شواهد تجربی نشان می‌دهد که سینامالدئید نوعی آسیب DNA را در باکتری اشریشیا کلی و در سلول‌های انسانی ایجاد می‌کند که باعث ترمیم DNA نوترکیبی می‌شود و سپس جهش‌های خود به خودی را کاهش می‌دهد در موش ها، انحرافات کروموزوم ناشی از اشعه ایکس زمانی که سینامالدئید به صورت خوراکی به موش ها پس از تابش اشعه ایکس داده شد، کاهش یافت،  شاید به دلیل ترمیم DNA تحریک شده با سینامالدئید. مشتقات متعدد سینامالدئید از نظر تجاری مفید هستند. دی هیدروسیننامیل الکل (3-فنیل پروپانول) به طور طبیعی وجود دارد اما با هیدروژناسیون مضاعف سینامالدئید تولید می شود. دارای رایحه سنبل و یاس بنفش است. سینامیل الکل به طور مشابه به طور طبیعی وجود دارد و بوی یاس بنفش دارد، اما می تواند از سینامالدئید نیز تولید شود. دی هیدروسینامالدئید با هیدروژناسیون انتخابی زیر واحد آلکن تولید می شود. α-آمیل سینامالدئید و α-هگزیل سینامالدئید عطرهای تجاری مهمی هستند، اما از سینامالدئید تهیه نمی‌شوند. هیدروژنه شدن سینامالدئید، اگر به آلکن هدایت شود، هیدروسینامالدئید می دهد. سینامالدئید به عنوان یک حشره کش ایمن و موثر در برابر لارو پشه آزمایش شده است. غلظت 29 پی پی ام سینامالدئید نیمی از لارو پشه Aedes aegypti را در 24 ساعت از بین می برد. ترانس سینامالدئید به عنوان یک ماده ضدعفونی کننده قوی و دافع عملی برای پشه های بالغ عمل می کند. همچنین دارای خواص ضد باکتریایی و ضد قارچی است. روش‌های مختلفی برای سنتز آزمایشگاهی وجود دارد، اما سینامالدئید از نظر اقتصادی از تقطیر با بخار روغن پوست دارچین به دست می‌آید. این ترکیب را می توان از ترکیبات مرتبط مانند سینامیل الکل (شکل الکلی سینامالدئید) تهیه کرد، اما اولین سنتز از ترکیبات نامرتبط تراکم آلدول بنزآلدئید و استالدهید بود. این فرآیند توسط هنری ریچموند در 7 نوامبر 1950 ثبت شد سینامالدئید به دلیل سمیت کم در کشاورزی استفاده می شود، اما محرک پوست است. سینامالدئید ممکن است باعث استوماتیت تماسی آلرژیک در افراد حساس شود، با این حال اعتقاد بر این است که آلرژی به این ترکیب غیر معمول است.

روش های استخراج سینامالدهید:

1.تقطير با بخار آب

این روش یکی از روش های سنتی برای استخراج از گیاه محسوب می شود. در این روش گیاه دارچین تحت تاثیر بخار آب با فشار کم قرار می گیرد و بخار بعد از عبور با فشار نسبتا بالا از توده گیاه دارچین به شکل بخار مولکول های اسانس را از طریق مسیر تعبیه شده به قسمت سرد کن هدایت کرده و در قسمت سرد کن به شکل مایع جمع می کند. با این روش اسانس بدست آمده از دارچین دارای 60 درصد سینامالدهید است. در استفاده روش تقطیر اتلاف ترکیب های ناپایدار در مقابل گرما و غیر ممکن بودن فرایند به شکل خودکار و همچنین زمان طولانی استخراج ،باعث شده است که تولید کنندگان به سمت روش های بهتری چون استخراج فوق بحرانی روند. محصول طبیعی بدست آمده ترانس سینامالدئید است. این مولکول از یک حلقه بنزن متصل به یک آلدهید غیر اشباع تشکیل شده است. به این ترتیب، مولکول را می توان به عنوان یک مشتق از آکرولئین در نظر گرفت. رنگ آن به دلیل انتقال π → π* است: افزایش کونژوگاسیون در مقایسه با آکرولئین، این نوار را به سمت قابل مشاهده تغییر می دهد.

2.روش حلال سرد

در این روش گیاه دارچین و حلالی چون هگزان و پروپان بر روی شیکر تحت اختلاط قرار می گیرند.  بعد از عبور از صافی یا به کمک سانتریفوژ برای خذف حلال ، محلول به دست آمده تحت عملیات تقطیر در خلاء در بازه دمایی بین 50 تا 60 درجه سانتی گراد قرار می گیرد.  مقدار کل ترکیب های فنولیک دارچین بدست آمده در این روش و بازده آن  1.67 و بازده سینامالدهید 1.16درصد خواهد بود با توجه به گزارشات گرفته شده. که نسبت به روش استخراج فوق بحرانی 0.6 درصد کمتر است.  مدت زمان زیاد استخراج اسانس دارچین در این روش که حدود 24 ساعت به طول می انجامد و همجنین استفاده از حلال های آلی از معایب دیگر این روش است که در استخراج فوق بحرانی وجود ندارد.

3.روش استخراج فوق بحرانی

یکی از مهمترین دلایل استفاده از این روش بسیار قدرتمند برای استخراج رسیدن به درجه خلوص در حد بسیار بالا و استاندارد است؛ در حالی که در روش های معمول مانند تقطیر و استخراج با حلال بازده پایین بوده و جدا سازی کامل حلال غیر ممکن است.به ویژه حلال های کلردار پر خطر هستند و هزینه بالای دارند . حلال هایی همچون کلروفلورکربن برای لایه ازن بسیار خطرناک هستند. در روش استخراج با سیال فوق بحرانی با استفاده از گاز کربن دی اکسید در فرایند استخراج این مشکل خاتمه یافته است. در این روش حلال به شکل کامل قابل بازیابی است و پس از اتمام عملیات استخراج سیال فوق بحرانی کربن دی اکسید با برداشتن فشار به راحتی جدا می شود. با توجه به غیر سمی بودن کربن دی اکسید برای محیط زیست و سازگاری آن با محیط زیست استخراج با این سیال فوق بحرانی پاکیزگی بیشتر و خطر کمتری نسبت به روش های دیگر دارد. قدرت حلالیت سیال فوق بحرانی بسیار بالا می باشد . از طرفی این روش به راحتی با استفاده از تغییر دما و فشار قابل کنترل است. با استفاده از این روش امکان استفاده از آنالیت ها با قطبیت و اندازه های متفاوت فراهم می شود که این به نوعی استخراج را انتخابی می کند. این فناوری می تواند به فناوری های نظیر کروماتوگرافی و طیف سنجی متصل شود به همین دلیل امکان شناسایی و جداسازی مستقیم ترکیبات استخراج شده وجود خواهد داشت. یکی از مهمترین برتری های این روش با روش های دیگر سرعت بسیار بالای آن است به نحوی که می توان در بازه زمانی 10 تا 60 دقیقه به طور کامل اسانس دارچین را استخراج کرد. بازده بالا به همراه کارایی بالا و نیزمند نبودن به بالا بردن غلظت آنالیت ها و همچین نفوذ بسیار بالای و سریع سیال فوق بحرانی در ساختار گیاه دارچین از دیگر برتری های این روش ارزشمند است.

کاربردهای اسانس دارچین در صنایع غذایی:

به دلیل خواص فوق الذکر اسانس دارچين به عنوان منبع مناسب از تركيبات ضد قارچي و باكتريايي شناخته شده است. اسانس دارچين قادر است كه از رشد ميكروارگانيزم هاي اصلي فاسد كننده غذا پيش گيري كند. در ترکیب دارچین، اسانس روغنی فرار،اوژنول،تانن،سافرول، سینامیک الدیید، کومینیکالدیید ،کاریوفیلین،ال-فلاندرین ، پی سیمین، سینامودهاید ، سینیول ، موسیلاژ، متول اوژنول و ساکارز وجود دارد. از طرفی رایحه خاص و گیرای اسانس دارچین به عنوان یکی از قوی ترین اسانس ها به عنوان مکمل دیگر اسانس ها در تولید محصولات مختلف از جمله، کیک و کلوچه ،انواع دسرها ، بستنی و فیلرها ، اسانس دارچین را به عنوان یکی از محبوب ترین اسانس ها معرفی میکند.

کاربرد اسانس دارچین در صنایع ارایشی بهداشتی:

با توجه به خواص بی نظیر فوق الذکر ترکیبات آلی در اسانس دارچین ، در بسیاری از لوسیون ها و خشبو کننده ها از اسانس دارچین به عنوان پایه برای تولید محصولات استفاده می شود.