اسانس زنجبیل خوراکی

اسانس زنجبیل خوراکی (Zingiber officinale) گیاهی گلدار است که ریزوم آن، ریشه زنجبیل یا زنجبیل به عنوان ادویه و داروی عامیانه کاربرد فراوانی دارد. این گیاه چند ساله علفی است که ساقه های کاذب یک ساله (ساقه های کاذب از پایه های نورد شده برگ ها) به ارتفاع حدود یک متر و دارای تیغه های باریک برگ می روید. گل آذین ها دارای گلبرگ های زرد کم رنگ با لبه های بنفش هستند و مستقیماً از ریزوم روی شاخه های جداگانه بیرون می آیند. زنجبیل از خانواده Zingiberaceae است که شامل زردچوبه (Curcuma longa)،  هل (Elettaria cardamomum) و galangal نیز می شود. زنجبیل در دریای جنوب شرقی آسیا منشا گرفته است و احتمالاً ابتدا توسط مردم آسترونزی اهلی شده است. در طول گسترش آسترونزی (حدود 5000 پیش از میلاد) با آنها به سرتاسر اقیانوس هند و اقیانوس آرام منتقل شد و تا هاوایی رسید. زنجبیل یکی از اولین ادویه هایی است که از آسیا صادر شد و با تجارت ادویه به اروپا رسید و یونانیان و رومیان باستان از آن استفاده می کردند. دو لپه های دوردست در جنس Asarum به دلیل طعم مشابه معمولاً زنجبیل وحشی نامیده می شوند.تحقیقات نشان می‌دهد که زنجبیل برای قرن‌ها در طب سنتی چین، هند و ژاپن و به‌عنوان یک مکمل غذایی استفاده می‌شود که ممکن است برای تهوع و استفراغ خفیف مرتبط با بارداری مفید باشد، اگرچه بی‌خطری آن اثبات نشده است. هنوز مشخص نیست که آیا زنجبیل برای درمان هر بیماری موثر است یا خیر، و استفاده از زنجبیل به عنوان یک دارو توسط FDA تایید نشده است. در سال 2020، تولید جهانی زنجبیل 4.3 میلیون تن بود که هندوستان با 43 درصد از کل جهان در رأس آن قرار داشت. زنجبیل از دریای جنوب شرقی آسیا منشا گرفته است. این یک مولد واقعی است و در حالت وحشی خود وجود ندارد. قدیمی ترین شواهد اهلی شدن آن در میان مردمان آسترونزی است که در میان چندین گونه زنجبیل از زمان های قدیم کشت و بهره برداری می شد. آنها زنجبیل های دیگری از جمله زردچوبه (Curcuma longa)، زردچوبه سفید (Curcuma zedoaria) و زنجبیل تلخ (Zingiber zerumbet) را کشت کردند. از ریزوم ها و برگ ها برای طعم دادن به غذا استفاده می شد یا مستقیماً خورده می شد. از برگ ها برای حصیر بافی نیز استفاده می شد. جدای از این کاربردها، زنجبیل در بین استرونزیایی ها اهمیت مذهبی داشت و در مراسمی برای شفا و محافظت از ارواح استفاده می شد. همچنین در برکت کشتی های آسترونزی استفاده می شد.زنجبیل در سفرهای خود به عنوان گیاه قایق رانی در طول گسترش آسترونزی، از حدود 5000 پیش از میلاد با آنها حمل می شد. آنها آن را به جزایر اقیانوس آرام در ماقبل تاریخ معرفی کردند، خیلی قبل از هرگونه تماس با تمدن های دیگر. بازتاب های کلمه پروتو-مالایو-پلینزی *laqia هنوز در زبان های آسترونزی تا هاوایی یافت می شود. آنها همچنین احتمالاً آن را به همراه سایر گیاهان غذایی آسیای جنوب شرقی و فن‌آوری‌های قایقرانی آسترونزی به هند معرفی کردند، در طی تماس اولیه ملوانان آسترونزی با مردمان دراویدی زبان سریلانکا و جنوب هند در حدود 3500 پیش از میلاد مسیح.همچنین در هزاره اول پس از میلاد توسط مسافران استرالیایی به ماداگاسکار و کومور منتقل شد.از هند، توسط بازرگانان به خاورمیانه و مدیترانه در حدود قرن اول میلادی منتقل شد. این گیاه عمدتاً در جنوب هند و جزایر سوندا بزرگ در طول تجارت ادویه، همراه با فلفل، میخک و ادویه های متعدد دیگر کشت می شد. اولین گزارش مکتوب زنجبیل از آنالکت ها می آید که توسط شاگردان کنفوسیوس در چین در دوره کشورهای متخاصم (475 تا 221 پیش از میلاد) نوشته شده است. در آن گفته می شود که کنفوسیوس با هر وعده غذایی زنجبیل می خورد.  در سال 406، راهب فاکسیان نوشت که زنجبیل را در گلدان پرورش می دادند و برای جلوگیری از اسکوربوت در کشتی های چینی حمل می کردند. در طول سلسله سونگ (960-1279)، زنجبیل از کشورهای جنوبی به چین وارد می شد.

زنجبیل توسط اعراب به مدیترانه معرفی شد و توسط نویسندگانی مانند دیوسکوریدس (40-90) و پلینی بزرگ (24-79) توصیف شد. در سال 150، بطلمیوس خاطرنشان کرد که زنجبیل در سیلان (سری‌لانکا) تولید می‌شود. زنجبیل – همراه با همزادش، گالنگال – به عنوان بخشی از داروهای گیاهی بسیار گران قیمتی که فقط ثروتمندان قادر به خرید آن بودند، به امپراتوری روم وارد شد، به عنوان مثال. برای کلیه ها Aetius of Amida زنجبیل و galangal را به عنوان مواد تشکیل دهنده در نسخه های پیچیده گیاهی خود توصیف می کند.  زنجبیل خام و نگهداری شده در طول قرون وسطی پس از تغییر ذائقه اروپایی به سمت خواص آشپزی آن به مقدار زیاد به اروپا وارد شد. در طی این مدت، زنجبیل در داروخانه های رسمی چندین کشور توصیف شد. در انگلستان قرن چهاردهم، قیمت یک پوند زنجبیل به اندازه یک گوسفند بود. زنجبیل خوشه هایی از جوانه های گل سفید و صورتی تولید می کند که به گل های زرد شکوفا می شوند. به دلیل جذابیت زیبایی شناختی و سازگاری گیاه با آب و هوای گرم، اغلب به عنوان محوطه سازی اطراف خانه های نیمه گرمسیری استفاده می شود. این گیاه چند ساله نی مانند با ساقه های برگدار یکساله است که ارتفاعی در حدود یک متر (3 تا 4 فوت) دارد. به طور سنتی، ریزوم زمانی که ساقه پژمرده می شود جمع آوری می شود. فوراً آن را سوخته یا شسته و خراش می دهند تا از بین برود و از جوانه زدن جلوگیری شود. پریسپرم معطر زنجبیل به عنوان شیرینی توسط بانتو و همچنین به عنوان چاشنی و سیالاگوگ استفاده می شود. در سال 2020، تولید جهانی زنجبیل 4.3 میلیون تن بود که هندوستان با 43 درصد از کل جهان، در راس آن قرار دارد. نیجریه، چین و نپال نیز تولید قابل توجهی داشتند. اگرچه زنجبیل در بسیاری از مناطق در سراسر جهان رشد می کند، زنجبیل “در میان اولین ادویه های ثبت شده است که از جنوب غربی هند کشت و صادر شده است”. هند مقام هفتم را در صادرات زنجبیل در سراسر جهان دارد، با این حال “بزرگترین تولید کننده زنجبیل در جهان” است. مناطق جنوب غربی و شمال شرقی هند به دلیل آب و هوای گرم و مرطوب، میانگین بارندگی و فضای خشکی مناسب‌ترین مناطق برای تولید زنجبیل هستند.زنجبیل توانایی رشد در انواع مختلف زمین ها و مناطق را دارد، اما زمانی که در یک محیط گرم و مرطوب، در ارتفاعات بین 300 تا 900 متر (1000 تا 3000 فوت) و در خاک هایی با زهکشی خوب رشد می کند، بهترین تولید می شود. حداقل 30 سانتی متر عمق دارد. یک دوره بارندگی کم قبل از رشد و بارش به خوبی توزیع شده در طول رشد نیز برای رشد خوب زنجبیل در خاک ضروری است.زنجبیل تولید شده در هند غالباً از طریق کشاورزی در مزرعه پرورش می‌یابد، و کار به‌طور تطبیقی توسط اعضای موجود خانواده و جامعه به اشتراک گذاشته می‌شود. اندازه دانه زنجبیل که ریزوم نامیده می شود برای تولید زنجبیل ضروری است. هر چه قطعه ریزوم بزرگتر باشد، زنجبیل سریعتر تولید می شود و بنابراین سریعتر به بازار فروخته می شود. قبل از کاشت ریزوم بذر، کشاورزان موظفند بذرها را برای جلوگیری از آفات، پوسیدگی ریزوم و سایر بیماری های منتقله از طریق بذر درمان کنند.[35] کشاورزان روش های مختلفی برای درمان بذر در هند وجود دارد. اینها شامل فرو بردن دانه ها در امولسیون سرگین گاو، دود کردن دانه ها قبل از ذخیره سازی، یا تصفیه آب گرم است.هنگامی که بذرها به درستی درمان شدند، زمین زراعی که در آن قرار است کاشته شوند باید توسط کشاورز کاملاً حفر یا شخم زده شود تا خاک خرد شود. پس از اینکه خاک به اندازه کافی شخم زده شد (حداقل 3-5 بار)، کانال های آب به فاصله 60 تا 80 فوت (18 تا 24 متر) برای آبیاری محصول ایجاد می شود.مرحله بعدی کاشت بذر ریزوم است. در هند، کاشت محصول زنجبیل آبی معمولاً در ماه‌های بین مارس و ژوئن انجام می‌شود، زیرا آن ماه‌ها شروع فصل باران‌های موسمی یا بارانی را به حساب می‌آورند. پس از اتمام مرحله کاشت، کشاورزان برای حفظ رطوبت و بررسی رشد علف های هرز، و همچنین بررسی رواناب سطحی برای حفظ خاک، به مالچ پاشی محصول می پردازند. مالچ پاشی با استفاده از مالچ (مثلاً برگهای سبز) روی بستر گیاه مستقیماً پس از کاشت و مجدداً 45 و 90 روز پس از رشد انجام می شود. پس از مالچ پاشی، تپه‌پاشی می‌آید که به هم زدن و شکستن خاک برای بررسی رشد علف‌های هرز، شکستن سفتی خاک در اثر باران و حفظ رطوبت خاک است. کشاورزان باید اطمینان حاصل کنند که اگر بارندگی در منطقه آنها کم باشد، محصولات زنجبیل آنها آبیاری تکمیلی دریافت می کنند. در هند، کشاورزان باید محصولات زنجبیل خود را حداقل هر دو هفته یکبار بین سپتامبر و نوامبر (زمانی که باران های موسمی به پایان می رسد) آبیاری کنند تا از حداکثر عملکرد و محصول با کیفیت بالا اطمینان حاصل کنند.مرحله نهایی کشاورزی برای زنجبیل مرحله برداشت است و برای اقلامی مانند سبزیجات، نوشابه و آب نبات، برداشت باید بین چهار تا پنج ماه از کاشت انجام شود، در حالی که زمانی که ریزوم برای محصولاتی مانند زنجبیل خشک یا روغن زنجبیل کاشته می شود. برداشت باید هشت تا ده ماه پس از کاشت انجام شود.زنجبیل خشک یکی از محبوب ترین شکل های زنجبیل در تجارت است. ریزوم زنجبیل برای زنجبیل خشک در بلوغ کامل (8 تا 10 ماه) برداشت می شود. پس از خیساندن آن‌ها در آب، پوست بیرونی با یک خرده بامبو یا چاقوی چوبی با دست خراشیده می‌شود، زیرا این فرآیند بسیار ظریف است که نمی‌توان توسط ماشین‌آلات انجام شود. کل ریزوم های خشک شده در مراکز مصرف آسیاب می شوند. زنجبیل تازه پس از برداشت نیازی به پردازش بیشتر ندارد و بسیار جوان تر برداشت می شود. زنجبیل از طریق مراحل مختلف فرستاده می شود تا به مقصد نهایی خود در داخل یا بین المللی منتقل شود، و سفر زمانی آغاز می شود که کشاورزان بخشی از محصول خود را به تاجران روستایی می فروشند که محصولات را درست در دروازه مزرعه جمع آوری می کنند. هنگامی که محصول جمع آوری شد، به نزدیک ترین بازار مونتاژ منتقل می شود و سپس به مراکز اصلی بازاریابی در سطح منطقه ای یا منطقه ای منتقل می شود. کشاورزانی که محصول زیادی دارند مستقیماً محصول خود را به بازارهای محلی یا منطقه ای می برند. هنگامی که محصولات “به بازارهای سطح منطقه ای رسیدند، تمیز می شوند، درجه بندی می شوند و در کیسه های حدود 60 کیلوگرم بسته بندی می شوند”. آنها سپس به بازارهای پایانه ای مانند دهلی نو، کوچی و بمبئی منتقل می شوند.کشورهایی که از آن زنجبیل صادر می شود، از کانال های بازاریابی بازاریابی سبزیجات در هند پیروی می کنند و مراحل مشابه زمانی است که در داخل کشور حمل می شود. با این حال، به جای رسیدن به یک بازار پایانه پس از مراکز حمل و نقل منطقه ای، محصول به بازار صادرات می رسد و با وسیله نقلیه، هواپیما یا قایق برای رسیدن به مقصد نهایی بین المللی خود ارسال می شود، جایی که به بازار خرده فروشی محلی می رسد و در نهایت به بازار می رسد. مصرف کننده پس از خرید.زنجبیل خشک بیشتر بین کشورهای آسیایی از طریق یک سیستم توزیع منحصربه‌فرد که شبکه‌ای از خرده‌فروشی‌های کوچک را در بر می‌گیرد، مبادله می‌شود. زنجبیل تازه و نگهداری شده اغلب مستقیماً به سوپرمارکت‌های زنجیره‌ای فروخته می‌شود و در برخی کشورها زنجبیل تازه منحصراً در مغازه‌های کوچک مخصوص جوامع قومی خاص دیده می‌شود.هند غالباً زنجبیل و سایر محصولات سبزیجات خود را به پاکستان و بنگلادش نزدیک، و همچنین “عربستان سعودی، امارات متحده عربی، مراکش، ایالات متحده، جمهوری یمن، بریتانیا، و هلند” صادر می کند.اگرچه هند بزرگترین تولید کننده زنجبیل در جهان است، اما نقش یک صادرکننده بزرگ را ایفا نمی کند و تنها حدود 1.17 درصد از کل صادرات زنجبیل را به خود اختصاص می دهد. کشاورزی زنجبیل در هند یک تجارت پرهزینه و پرخطر است، زیرا کشاورزان پول زیادی از صادرات به دست نمی آورند و “بیش از 65٪ از کل هزینه های متحمل شده صرف نیروی کار و خرید مواد بذری می شود”. مالک مزرعه ممکن است با توجه به اینکه هیچ ضرری در تولید یا کاهش قیمت وجود ندارد، منتفع شود، که به راحتی قابل اجتناب نیست. ثابت شده است که تولید زنجبیل خشک نسبت فایده به هزینه بالاتری دارد و همچنین زنجبیل در سیستم های کشت مخلوط به جای یک محصول خالص کشت می شود. زنجبیل یک ادویه رایج در سراسر جهان است، چه برای وعده های غذایی و چه به عنوان یک داروی عامیانه. زنجبیل را می توان برای انواع مواد غذایی مانند سبزیجات، آب نبات، سودا، ترشیجات و نوشیدنی های الکلی استفاده کرد.زنجبیل یک ادویه معطر آشپزخانه است. ریزوم های زنجبیل جوان آبدار و گوشتی با طعم ملایم هستند. آنها را اغلب در سرکه یا شری به عنوان میان وعده ترشی می کنند یا به عنوان یک ماده در بسیاری از غذاها پخته می شوند. می توان آن ها را در آب جوش خیس کرد تا چای گیاهی زنجبیل درست شود که ممکن است به آن عسل اضافه شود. زنجبیل را می توان به شکل آب نبات یا شراب زنجبیل درست کرد. ریزوم های بالغ زنجبیل فیبری و تقریباً خشک هستند. آب ریشه های زنجبیل اغلب به عنوان چاشنی در دستور العمل های هندی استفاده می شود و جزء رایج غذاهای چینی، کره ای، ژاپنی، ویتنامی و بسیاری از غذاهای جنوب آسیا برای طعم دادن به غذاهایی مانند غذاهای دریایی، گوشت و غذاهای گیاهی است.در غذاهای هندی، زنجبیل یک ماده کلیدی است، به خصوص در سس های غلیظ تر، و همچنین در بسیاری از غذاهای دیگر، چه گیاهی و چه بر پایه گوشت. زنجبیل در طب سنتی آیورودا نقش دارد. این ماده ای در نوشیدنی های سنتی هندی، سرد و گرم، از جمله چای ماسالا ادویه دار است. زنجبیل تازه یکی از ادویه‌های اصلی است که برای تهیه کاری حبوبات و عدس و سایر سبزیجات استفاده می‌شود. زنجبیل تازه همراه با حبه های سیر پوست کنده خرد یا آسیاب می شود تا ماسالا سیر زنجبیل را تشکیل دهد. زنجبیل تازه و همچنین خشک شده برای چاشنی چای و قهوه به خصوص در فصل زمستان استفاده می شود. در جنوب هند، “سامبارام” یک نوشیدنی ماست تابستانی است که با زنجبیل به عنوان یک عنصر کلیدی، همراه با فلفل سبز، نمک و برگ های کاری درست می شود. پودر زنجبیل در مواد غذایی که عمدتاً برای زنان باردار یا شیرده در نظر گرفته شده است استفاده می شود، محبوب ترین آنها کاتلو است که مخلوطی از رزین صمغ، قیمه، آجیل و شکر است. زنجبیل به شکل آب نبات و ترشی نیز مصرف می شود. در ژاپن، زنجبیل را برای تهیه بنی شوگا و گاری ترشی یا رنده می کنند و به صورت خام روی توفو یا نودل استفاده می کنند. از آن آب نباتی به نام شوگا نو ساتو زوکه درست می کنند. در کیمچی سنتی کره ای، زنجبیل را یا ریز خرد می کنند یا فقط آب می گیرند تا بافت فیبری نداشته باشد و درست قبل از فرآیند تخمیر به مواد تشکیل دهنده خمیر تند اضافه می شود. در میانمار به زنجبیل گین می گویند. به طور گسترده در آشپزی و به عنوان یک ماده اصلی در طب سنتی استفاده می شود. آن را به عنوان یک غذای سالادی به نام گیین توت مصرف می کنند که شامل زنجبیل رنده شده در روغن و با انواع مغزها و دانه ها است. در تایلند، جایی که آن را ขิง khing می نامند، از آن برای تهیه خمیر سیر زنجبیل در آشپزی استفاده می شود. در اندونزی نوشیدنی به نام ودانگ جاه از زنجبیل و شکر خرما تهیه می شود. اندونزیایی ها همچنین از ریشه زنجبیل آسیاب شده به نام jahe به عنوان یک ماده رایج در دستور العمل های محلی استفاده می کنند. در مالزی به زنجبیل هالیا می گویند و در بسیاری از غذاها به ویژه سوپ ها استفاده می شود. زنجبیل که در فیلیپین لویا نامیده می شود، یک ماده رایج در غذاهای محلی است و به عنوان چای به نام Salabat دم می شود. در ویتنام، برگ‌های تازه خرد شده را می‌توان به سوپ میگو و یام (canh khoai mỡ) به عنوان چاشنی و ادویه اضافه کرد تا طعم بسیار ظریف‌تری به زنجبیل نسبت به ریشه خرد شده اضافه شود. در چین، ریشه زنجبیل تکه شده یا کامل اغلب با غذاهای خوش طعم مانند ماهی و ریشه زنجبیل خرد شده معمولاً با گوشت جفت می شود. زنجبیل قندی گاهی جزء جعبه های آب نبات چینی است و می توان از زنجبیل یک چای گیاهی تهیه کرد. از آب زنجبیل خام می توان برای سفت شدن شیر و تهیه دسر، کشک شیر زنجبیل استفاده کرد. در غذاهای غربی، زنجبیل به طور سنتی عمدتاً در غذاهای شیرین مانند زنجبیل، شیرینی زنجبیلی، زنجبیل، پارکین، و speculaas استفاده می شود. یک لیکور با طعم زنجبیل به نام Canton در Jarnac فرانسه تولید می شود. شراب زنجبیل یک شراب با طعم زنجبیل است که در بریتانیا تولید می شود و به طور سنتی در یک بطری شیشه ای سبز فروخته می شود. زنجبیل به عنوان ادویه ای که به قهوه و چای داغ اضافه می شود نیز استفاده می شود. در جزیره کورفو یونان نوشیدنی سنتی به نام τσιτσιμπύρα (tsitsibira) که نوعی آبجو زنجبیل است، درست می شود. مردم کورفو و بقیه جزایر ایونی این نوشیدنی را از بریتانیایی ها، در دوره ایالات متحده جزایر ایونی، پذیرفتند.زنجبیل تازه را می توان با نسبت شش به یک جایگزین زنجبیل آسیاب شده کرد، اگرچه طعم زنجبیل تازه و خشک تا حدودی متفاوت است. پودر ریشه زنجبیل خشک معمولاً به عنوان طعم دهنده برای دستور العمل هایی مانند شیرینی زنجبیلی، کلوچه، کراکر و کیک، آلو زنجبیل و آبجو زنجبیل استفاده می شود. زنجبیل قندی یا کریستالیزه که در بریتانیا به نام زنجبیل ساقه شناخته می شود، ریشه ای است که در شکر پخته می شود تا نرم شود و نوعی شیرینی است. زنجبیل تازه ممکن است قبل از خوردن پوست کنده شود. برای نگهداری طولانی‌مدت، زنجبیل را می‌توان در یک کیسه پلاستیکی قرار داد و در یخچال یا منجمد کرد. از زنجبیل در غذاهای ایرانی استفاده می شود. نان زنجبیلی نوعی کلوچه است که به طور سنتی در شهر گرگان در تعطیلات نوروز (روز سال نو) تهیه می شود. زنجبیل خام 79 درصد آب، 18 درصد کربوهیدرات، 2 درصد پروتئین و 1 درصد چربی است (جدول). در 100 گرم (مقدار استانداردی که برای مقایسه با سایر غذاها استفاده می شود)، زنجبیل خام 333 کیلوژول (80 کیلو کالری) انرژی غذایی را تامین می کند و حاوی مقادیر متوسطی از ویتامین B6 (12٪ از ارزش روزانه، DV) و مواد معدنی غذایی، منیزیم است. (12٪ DV) و منگنز (11٪ DV)، اما در غیر این صورت محتوای ریز مغذی پایینی دارد .هنگامی که به عنوان پودر ادویه در مقدار معمول یک قاشق غذاخوری آمریکایی (5 گرم) استفاده می شود، زنجبیل خشک آسیاب شده (9٪ آب) محتوای ناچیزی از مواد مغذی ضروری را به استثنای منگنز (70٪ DV) فراهم می کند.

ترکیبات آلی و فیتوشیمی اسانس زنجبیل

عطر و طعم مشخص زنجبیل ناشی از روغن‌های فراری است که 1 تا 3 درصد وزن زنجبیل تازه را تشکیل می‌دهند که عمدتاً از سسکوی‌ترپن‌هایی مانند بتا بیزابولن و زینجی‌برن، زینجرون، شوگاول‌ها و جینجرول‌ها با -جینجرول تشکیل شده‌اند. 1-[4′-hydroxy-3′-methoxyphenyl]-5-hydroxy-3-decanone) به عنوان ترکیب تند اصلی. حدود 400 ترکیب شیمیایی در زنجبیل خام وجود دارد.زینگرون در طول خشک شدن از جینجرول تولید می شود که تندی کمتری دارد و رایحه ای تند و شیرین دارد. شوگائول‌ها تندتر هستند و از جینجرول‌ها در طول حرارت دادن، ذخیره‌سازی یا از طریق اسیدیته تشکیل می‌شوند. مونوترپن‌ها، اسیدهای آمینه، فیبر غذایی، پروتئین، فیتواسترول‌ها، ویتامین‌ها و مواد معدنی غذایی از دیگر ترکیبات هستند. زنجبیل تازه همچنین حاوی آنزیم zingibain است که یک سیستئین پروتئاز است و خواصی مشابه مایه پنیر دارد.

زینگرون

Zingerone

C₁₁H₁₄O₃

زنجبیل که وانیلی استون نیز نامیده می شود، یکی از اجزای طعم دهنده اصلی زنجبیل است که طعم شیرین زنجبیل پخته شده را فراهم می کند. زینگرون یک جامد کریستالی است که کمی در آب و در اتر محلول است.

زینگرون از نظر ساختار شیمیایی مشابه سایر مواد شیمیایی طعم دهنده مانند وانیلین و اوژنول است. از آن به عنوان افزودنی طعم دهنده در روغن های ادویه و عطرسازی برای معرفی رایحه های تند استفاده می شود.زنجبیل تازه حاوی زینگرون نیست، اما با پختن یا خشک کردن ریشه زنجبیل تولید می‌شود که باعث واکنش معکوس آلدول روی جینجرول می‌شود. زینگرون اولین بار در سال 1917 توسط هیروشی نومورا، استاد شیمی در دانشگاه امپراتوری توکیو از ریشه زنجبیل جدا شد.Nomura نام این ترکیب و فرمول تجربی zingerone را در مطالعات خود در آزمایشگاه دانشکده کشاورزی شناسایی کرد. او در ابتدا آن را به عنوان یک جزء شیمیایی موثر در تندی زنجبیل شناسایی کرد، چیزی که تحقیقات بیشتر آن را رد کرده است. Nomura روشی را برای سنتز زینجرون شناسایی و بعداً ثبت اختراع کرد که در آن وانیلین و استون تحت شرایط اولیه واکنش داده و دهیدروزینگرون را تشکیل می دهند. این ترکیب به مقدار حدود 95 درصد به دست می آید. این واکنش با هیدروژنه کردن کاتالیزوری ترکیب میانی به منظور تشکیل زینگرون که در مقدار تقریباً 100٪ به دست می آید، دنبال می شود.

نشان داده شده است که ترکیبات زنجبیل در برابر اسهال ناشی از انتروتوکسین حساس به حرارت اشرشیاکلی انتروتوکسیژنیک فعال هستند. این نوع اسهال علت اصلی مرگ و میر نوزادان در کشورهای در حال توسعه است. زینگرون احتمالاً جزء فعال مسئول اثر ضد اسهالی زنجبیل است.زینگرون به عنوان یک پاک کننده رادیکال های آزاد بسیار کارآمد شناخته شده است. این ماده قادر است رادیکال‌های آزاد و گونه‌های فعال اکسیژن را در بدن از بین ببرد و تجزیه کند و آنزیم‌های دخیل در تولید این گونه‌های اکسیژن فعال را مهار کند.برخی از گل ها از آن برای جذب مگس های گرده افشان با تقلید از فرمون جنسی مگس استفاده می کنند.